Kaleminize, yüreginize, bileginize saglik kandasim..

                  SAVAŞA ÖZLEM
Beni hiç yalnız bırakmayan yalnızlığım, biricik acılar
Toyda olsalar gerek, içimde zurnalar çalınıyor
Boş sözler, yaban gülücükler, bir bir kapanan kapılar
Duyuyorum sizi, biliyorum “Kutlu Savaş” yaklaşıyor

Dışarısı karanlık, buz gibi; yüreğimse ışıl ışıl
Ey sen ki beni eğiten “Kör Acı”, daha da sıkı sarıl!

Ey içimde kıpraşan kutsal umut kelebekleri!
Uçun uzaklara; aydınlatın kimsesiz, dul yürekleri
Yıllarca sırtıma yüklediğim gövdemden ağır yükleri
“Durulmayan savaş” durağında indirmelerin çağıdır!

“Ölüm” öz anaysa Türk doğana, ”Savaş” ana kucağıdır
Ülkü ağaç; gölgesinde ölenler, ”Kutlu Gün” saçağıdır

Geberip gidecekler; yeter ki çekelim gümüşten oku
Ah! Ne de güzeldir bizleri saran bu kutsal kanlı koku!
Bu koku ulu bir kinin kanıtı, buram buram tütendir
Yiğit ona derler ki, öz kanında boğulmayı güdendir!

Bitmeyen bulantımızdır, artık gölgemizdir parasızlık
Açlık mı kalacak ki “Kutlu Gün”de, kalır mı piç karanlık?

Nerdesiniz, kurtuluş gününün yıkılmaz çerileri?
Kara yağız atınızla alın beni Kırk Ulu Bahadır!
Atlatalım soysuzluk kapısında  o korkak bekçileri,
“Kutlu Gün” yakındır beyler, şimdi savaşmaların çağıdır!

Gökbörü salık verende “Yeter!”, yağılara at salalım,
Geldi çattı savaş toyumuz beyler, az kaldı dayanalım!

(00:57 6/3/2009 Edirne; kırk birinci bahadır olmak dileğiyle...)

Anla işte bok gibiyim...
 

Tutunacak başka neyim var?

Çok görme o hayâli bana.

Bir bilsen ne büyük ateşteyim.

İki ucundayım sopanın, bir o yana bir bu yana...

Anla işte, bok gibiyim.

 

Yazıyorum şu an ama, inan güzel cümleler kurmaya gücüm yok.

Kaç insan böylece savrulur, bir gurbetten bir boşluğa ?

Mecnunun yolunda var mıydı, kuruyan ümitlerimce uzanan çöller ?

Anla işte, bok gibiyim.

Şu yazan kalemdeki mürekkep; özendim , ne de güzel tükeniyor. ..

Ben de yazılsam da hep, adım dursa bir mezar taşında desem "Yaşa be Yaşam! Sonunda bir iyilik yaptın da öldürdün beni!" ve tükensem.

 

Karanlıklar istiyorum çünkü...

Bülbüller ötmelidir o an.

Doğmamış güneşler istiyorum, acıma eşler istiyorum, yalnızlığım bitmelidir o an.

 

Karanlıklar istiyorum, varolmak istiyorum, gündüzlerde yokum ki şu an...

Karanlıklar istiyorum, gün ışığında ben bir zombiyim, ölü bir bedenle geziyorum.

Tutun beni yıldızlar, hele bir hava kararsın.

Tozlarınız kaçsın burnuma da, hapşurayım.Derim belki, "Hapşuruyorum, o hâlde varım!"...

 

Karanlıklar kalsın hep, olmasın yarın.

 

Belki de deliyim, anla işte bok gibiyim.

Geçiyor işte hayat, ten geçiyor, gövde bulanık, ses soluk yarım.

Geçiyor öyle hayat, kırışıklar ve beyazlar, işte yeni dostlarım.

Geçiyor be hayat, anla işte bok gibiyim, toprağa karışıyorum.

Savrulacağız ikimiz de a garibim, geçiyor işte hayat anla işte bok gibiyiz.

 
 

             Sen sağol varol Değerli Kandaşım. Sen yaz ben de okumaya devam edeyim ne de olsa ben yazamıyorum.