7 Mart sabahıydı. Haftasonunu dedemin evinde geçirmiş, yurda gitmek için hazırlanıyordum. Her sabah olduğu gibi geç kalkmıştım. Ben okula gitmek için hazırlanırken dedem dışarı çıkacağını söyledi. Şaşırmıştım. Çünkü, dedem hastalığı yüzünden birkaç aydır evden çıkmıyordu. Bu isteğini iyileştiğine yormuştum. O çarşıya, ben okula doğru yol aldım. Okulumun yolu mezarlığın yanından geçer. Buradan geçerken, dedemde buraya gelirse ne yaparım?  Bu dünyadan göçerse... şeklinde düşünceler gelmişti. Garipti ayrılık. Bu düşüncelerle okula vardım. Geçen senemde bazı sorunlar nedeniyle notlarım iyi değildi. Ben bunu düzeltmek istiyordum. Kendimi "Böyle Türk olur mu? Ne biçim Türkçüsün sen?" Diyerek gaza getirmiştim. Yıl boyunca hiç bilmediğim matematiği bir derste yapmaya başlamıştım. Sevinçliydim. Ders böyle giderken telefonumun titremesiyle irkildim. Arayan annemdi. Bu saate aramasını yadırgamıştım.

- Alo, Efendim Anne
- Oğlum nerdesin?
- Dersteyim anne nerede olayım?
-Oğlum, deden vefat etmiş.

Tüm senaryo bundan ibaretti. Perdeler kapandı, ışıklar söndü. Gözlerim karardı. Ne yapıp edip kendimi dedemin evine attım. İçimden inanmak gelmiyordu. Daha sabah gördüğüm adam nasıl olur da...

Yas tuttuk...

Hayat böyle işte. Mutlu olursunuz ama pek uzun sürmez. Hemen sizi en zayıf yerinizden vurmaya çabalar. Bahtiyar olmak kolay değil. Ve mutlaka bir gün bu acundan göçeceğiz.

Uçmağa varışının ilk yılında seni saygıyla anıyorum dedem. Ruhun şâd olsun!