İnsanlar başkaları tarafından sürekli belirli kalıplara sığdırılmak istenmişlerdir. Birkaç ahmağın koyduğu aptalca kurallara uyanlara ise 'toplum' deniliyor. Bu toplum öyle bir şey ki sürekli birisinin kendisini gütmesini bekler. Daha açığı bunların sığır sürüsünden hiçbir farkı yoktur. Eline biri deyneği alır ve bunları güder, onlarda "başka ne yapacağız yediğimiz önümüzde yemediğimiz arkamızda" derler. Sürü kendisi gibi olmayana hep nefret besler, onu aptal yerine koyar. Çünkü sürüden ayrılmış olduğu için onu kurtların kapacağına inandırılmıştır. Kendisine çizilen hudutların dışına çıkmaya korkar, sahipleri öyle masallar anlatmıştır öylesine korkutmuştur ki sürüden ayrıldığında kendisini yiyecek kurttan öylesine korkar ki. Yaşamını bu korku yönlendirir. Halbuki bilmez ki sen sürüden ayrılmazsan seni birgün kesecekler, öbür türlü hiç değilse kurtlardan kurtulma payın vardır. Sahipleriyse bu ihtimalin akla gelmemesi için onları bir şekilde uyutur.

Sonuç olarak kendileri süper, akıllı, zekiyken sürüden ayrılanlarsa aptaldır. Onları dışlarlar, daha doğrusu dışladıklarını zannederler.

"Toplum, farklı olanı dışladığını sanarken aslında farklı olan dışlamıştır toplumu"

 Sürünün içinde olmayanlarsa istekleri sebebiyle değil, ihtiyaç yüzünden kaçmışlardır. Kendisi olmak isteyenler, mutlulukların, sevinçlerin, hüzünlerin, acıların sahteliğine dayanamayıpta her şeyi hakikatiyle yaşamak isteyenler bu isteklerini gerçekleştirmek için sürüden ayrılmanın mecburiyetini görmüşler ve kafasını kaldırıp dünyaya baktığında zaten kendilerinin çoktan güdülmekten kurtulduğunu görmüşlerdir.

İstek ve ihtiyaç arasında ince bi bağlantı vardır. İstekler ihtiyaçları doğurur fakat bir işi istek için yapmakla ihtiyaç için yapmak arasında dağlar kadar fark vardır.