Atatürk cumhuriyeti kurmadan önce idi, köyün bütün erkekleri düşmana karşı ya yemen de savaşıyorlar veya binlerce kilometre uzaktaki Trablusta bu vatan için şehit oluyorlardı, 11 yaşındaki Kürşad ile Tolganın babaları da bu vatanın namusunu korumak amaçlı o savaşlarda idiler.
Tolga ile Kürşad Aynı köyden arkadaş ve aynı sınıfa giden kader arkadaşlarıydılar, nerdeyse bütün gün hep beraber olup Türk devletinin geleceği hakkında yorumlar yapıyorlardı.
Bir gün köye acı bir haber geldi, Düşman rus birlikleri köylerine doğru geliyordu, içimizdeki Ermeniler de onlara yardım ediyor, erkeği savaşta olan köylerin ne kadar yaşayanı varsa çocuk, yaşlı, kadın, bebe demeden katlediyorlardı.
Düşman askerleri köyün biraz ilerisinde kamp kurmuşlar yarını bekliyorlardı köye hücum edip Türkleri katletmek amacıyla. Tolga ile Kürşad yarın ne olacağını bildiklerinden birbirlerini izliyorlar fakat hiç konuşmuyorlardı birbirleri ile, ama ikisininde gözlerinden ateş fışkırıyordu, ne yapacaklarından emin dik duruyor ve göğüslerini kabartıyordu o anı düşündükçe ikisi birden.
Söze Tolga başladı
Tolga: Kürşad benim düşündüğümü mü düşünüyorsun
Kürşad: Galiba
Tolga: Düşman uzakta değil ve cephanelikleri kampın dışında
Kürşad: Demekki aynı şeyi düşünüyoruz
Tolga: Ne yapacaksak bu gece olacak, sonrası geç olabilir.
Kürşad: Bencede, evet Haklısın. Babamın savaşa giderken bize bıraktığı o silahı alırım ben yanıma.
Tolga: tamam, hava kararınca burada buluşalım
İkiside kucaklaşarak oradan ayrıldılar, artık hava kararmıştı işte zaman geldi diye düşünüyorlardı içlerinden. Kürşad ile Tolga Annelerine sıkıca sarılarak nereye gittiklerini söylemeden yanlarından ayrılarak buluşma noktasında bir birlerine kavuştular.
Tolga: Hazırmıyız Kürşad
Kürşad: Canımız pahasına Kandaşım
Düşman askerlerinin kampı tam karşılarında idi ve delicesine eğleniyorlardı, yarın Türk kanı içecekleri için. İki arkadaş sessizce adeta bir yılan gibi sürünerek cephaneliğin yanına kadar geldiler ama nasıl patlatacaklarını bilemiyorlardı orasını. Kısa bir sessizlikten sonra sanki her ikiside aynı şeyleri düşünmüşcesine ayağa kalkarak karşılarında duran nöbetçinin tam karşısında durarak gözlerine baktılar. Kürşad babasının kendisine ailesini koruması için vermiş olduğu dededen kalma tabancayı askere doğrultarak iki kez ateşledi, asker ölmüştü fakat diğer askerler kendilerine doğru koşmaya başlamışlardı, Kürşad ile Tolga göz göze gelerek birbirlerine
Tolga: Vatan sağolsun kardeşim
Kürşad: ya ölüm ya istiklal, vatan sağolsun
Dedi ve silahı içerdeki cephaneliğe doğrultarak ateşledi, çok büyük bir patlama oldu, her ikisinin babasıda bunu duydu ve çocukları ile gurur duymuşlardı,
VATAN SAĞOLDU!!